Sharif Office Building

ایده به وجود آمدن شرکت های دانش بنیان در حوزه نزدیک دانشگاه شریف ( تحت عنوان ناحیه نوآوری شریف ) برای تبدیل منطقه به منطقه ای فناور محور بود تا شاید بتواند بخشی از مهاجرت دانشجویان نخبه کشور را کم نماید .

ساختمان شریف ، یکی از این ساختمان های دانش بنیان است که بعد از اجرای اسکلت ( که تا همکف اجرا شده بود ) به گروه طراحی سپرده شد.

در این پروژه موضوع طراحی یک ساختمان می توانست تبدیل به یک موضوع بزرگتر به عنوان یک شهر به معنای تاریخی خود باشد. شهر به معنای بودن،بالیدن و برخاستن. همچون موجودیتی که در زندگی مستقل درونی خود، به شیوه ای با سرزمین های دیگر در ارتباط است، بر آنها اثر میگذارد و اثر می پذیرد. در این راستا سوالاتی از جنس مسائل استراتژی کلان آغاز شد:

1- آیا میتوان رویکردی مکانمند به تکنولوژی داشت و همزمان از کلیشه ها گریخت؟

2- آیا معماری به عنوان هنر مکانمند میتواند به تولید دانش مکانمند کمک کند یا حداقل بستری برای آن ایجاد کند؟

3- مرزبندی بین بافت مسکونی و بافت فناور محور چگونه باید باشد؟

4- معماری یک ساختمان دانش بنیان چگونه خود را به موضوع دانش مرتبط نماید و از سوی دیگر نسبت به ساختمان های دهه ی چهل دانشگاه شریف پایبند باشد؟

5- وضعیت مسیرهای پیاده و گذرها بین این ساختمان های دانش بنیان در سطح همکف چگونه باید باشد و آیا می توان الگویی را ایجاد کرد؟

6- سهم معماری یک ساختمان دانش بنیان در ایجاد الگوی مصرف انرژی ساختمانی در یک شهر چقدر می تواند باشد؟

7- ارتباط کالبدی بین ساختمان های شریف و ناحیه نوآوری شریف چگونه باید تعریف شود که بافتی یکپارچه را در آینده در کل منطقه شاهد باشیم؟

8- ساختمان های دانش بنیان چگونه می توانند سهمی در کم کردن آشفتگی بصری منطقه داشته باشند؟

9- سهم مشارکت یک ساختمان در توسعه بافت محلی خود چقدر می تواند باشد؟

بعد از مطرح شدن سوالات کلان، در خصوص ارتباط یک تک دانه با شهر و توسعه کالبدی بافت در آینده ، نوبت به تعریف مفاهیمی اساسی و شکل دهی اصول طراحی شد.

موضوعات دوگانه ای مانند صلبیت یا شفافیت، یکپارچگی یا چندگانگی بیان شهری ،حریم عمومی شهر یا حریم خصوصی، درون گرایی یا برون گرایی، عصر الکترونیک و دهه چهل ، در پاسخ به سوالات ذکر شده مطرح بودند.

موضوعات دوگانه در حالت تعلیق گونه در این پروژه مطرح می گردد؛ سیاست برد -برد به جای سیاست برد-باخت برای این پروژه انتخاب شده .

سیاست طراحی بر ایجاد یک ساختار یکپارچه با حداقل بیان فرم و متریال و قابل انعطاف در نظام ساختاری خود بود.

یک ساختمان اداری مخصوص طراحی نرم افزار که از یک سو خود را مرتبط با دانشگاه شریف نماید و از سوی دیگر بتواند یک ساختمان فناور محور را نمایندگی کند و در صورت الگو شدن، بتواند نیازهای آینده منطقه ای خود را پاسخ دهد.

از آنجا که فعالیت این پروژه به تولید نرم افزار مرتبط می باشد، سعی در ادغام مفاهیم عصر الکترونیک ( شفافیت – ارتباط با جهان خارج و چند رسانه ای بودن ) و الگوی کالبدی ساختمان های دهه چهل شریف شده و در این تلاش مساله شکل دهی الگویی مرتبط با دو الگوی متضاد یکی از مساله های فکری پروژه را ایجاد کرده.

جداره ای که از یک جزء( آجر با شخصیت نیمه باز )به وجود آمده دارای شخصیت های چندگانه ای در ذات خود می باشد که می توان به موارد ذیل اشاره کرد.

جداره ای که مرز بین درون گرایی و برون گرایی ساختمان را به نوعی بتوان باز تعریف نماید.

جداره ای که در شب برون گرا و در روز درون گرا نسبت به واحدهای همسایگی خود باشد. جداره ای که بتواند به صورت ثابت عمل ننماید و در زمان های مختلف و نیازهای مختلف از نظر دید و نور خود را تغییر دهد.

نمود تکنولوژی در این جداره از طریق باز و بسته شدن هوشمندجداره بر اساس تغییر زاویه نور خورشید انجام می پذیرد.

جداره می بایست در حد یک پوسته باقی نماند و در سازماندهی درونی فضاهای کار و شکل دهی فضاهای سبز تاثیر گذار باشد. فضاهای سبزی که از بیرون به داخل نفوذ می نمایند و در سازماندهی درونی فضاها نیز نقش دارند.این موضوع به عنوان یک اصل در ترکیب فضای کار و فضای سبز دیده شده.

ساختاری که در شکل دهی همزمان بیرون و داخل از قوانین نفوذ پذیری ،یکپارچگی، تکرار جزء به کل ، امتداد نظام هندسی مولد پیروی می کنند.

ایده ارتباط یک ساختمان آن هم از جنس دانش بنیان با شهر موضوعی بود که فقط به جداره نمی توانست خلاصه شود این پروژه با توجه به آنکه دو خیابان در مجاورت آن قرار دارد. مساله گذر از درون پروژه می توانست ایده مناسبی برای ناحیه نوآوری شریف باشد تا گذرهای شهری از میان خود پروژه ها نیز بتوانند عبور کنند. هدف از این ایده بدنبال این موضوع بود که شبکه ارتباطی بین ساختمان ها و دانشگاه شریف به گونه ای فضا محدود به مسیرهای شهری نباشد و شبکه ای گسترده تری در این منطقه از لحاظ حرکت پیاده و دانشجویان رخ دهد.

ارتباط دیگر یک بنا در شهر از جنس رزولوشن بصری است که گاهی باید از عناصر بصری شهر کم کرد تا حداقل نقشی در آرام کردن شهر داشت. از این لحاظ بنا سعی در یکپارچه شدن بصری با ساختمان های شریف داشته و همچنین تلاشی شده تا یک کالبد یکپارچه شکل گیرد که عناصر مختلف بصری در آن حذف شده باشد.

Architects	Hooman Balazadeh
Location	Tehran
Date	2017 - 2020
Area	7200 sqm
Project Managet	Elham Seyfi Azad
Collaborator And team	Design Team: Elham Seyfiazad, Saman Soleimaniha, Mona Razavi, Saeed Farshbaf, Davood Raeesi Detail Design: Dariush Ghorbani Site Supervision: Dariush Ghorbani Lighting Design: Fad Lighting Co. Physical Modeling: Mehran Alinezhad Presentation: Ehsan Lessani Façade Execution: Ivan Façade Idea
PhotoGraphs Or Rendering	Parham Taghioff - Mohammad Hassan Ettefagh
Commissioned by the University professors, Sharif office building was designed as a communal work space adjacent to the Sharif University of Technology. The design was developed over an existing structure which was already built up to the ground floor. The given criteria was to design a building in harmony with the main brick buildings in the university campus. Therefore, the main challenge was to come up with a formula which takes the essence of 1960’s architecture of the university and combines it with the contemporary atmosphere of a technology based institution. The project site is next to a local park and in a close distance to Tarasht Public Park. The green spaces on the façade are extensions of the greenery around the site, creating a homogenous entity in the urban scale. Moreover, connecting the two access roads on two sides of the building created an urban plaza within the building which fades the boundary between the building and the city. The paradox between the world of software design and the real physical world, introduced contradictory topics such as introversion vs, extroversion, solidity vs. transparency, rigidity vs. flexibility in façade, consistency vs. variations in urban scenery, as well as public vs. private zone. It was decided to create a homogenous entity in terms of form and material to reach a state of uncertainty among paradoxes. The hollow brick used in this project was formed by offsetting the outer edge of the traditional 10 * 20 cm brick used in the 1940’s buildings of Sharif University. The resulting module was a 19.5 * 32 cm brick with a 10* 20 cm hole covered in torques glazing. Combination of the ancient brick blocks and software design technology resulted in the formation of a smart brick panel forming the entire façade of the building. These panels automatically adjust themselves based on sunlight exposure during the day. This system resembles digital technology both on the interior and the exterior sides of the building. Non solidity (Transparency), sensoriality (connection to the outer world), and being multimedia (data transfer) are the characteristics of the electronic age. This project tries to create an intermediary vision to these contradictory topics in order to introduce a pioneer complex in the electronical industry. The connection between brick as a traditional building material and the high tech electronic world, requires an intermediator and this project tries to address this issue. The closed and semi open interior spaces of the building were also designed to fade the boundary between inside and outside, to create different perceptions during day and night. The interior activities could become visible at night, converting the building from introverted to extroverted during each day. The working spaces in the building consist of open and semi open office, with green boundaries used to define and separate them.